مدیر منابع آب تنکابن خبر داد:
توقیف تجهیزات حفاری غیرمجاز چاه آب
«حمیدرضا افقی» با اشاره به اینکه نیمی از چاههای آب تنکابن پروانه دارند، گفت: در پی دریافت گزارش مردمی درخصوص حفاری غیرمجاز چاه در محدوده کمربندی تنکابن با حضور بهموقع کارشناس منابع آب، نیروهای گشت و بازرسی با همراهی نیروی انتظامی، عملیات حفر چاه متوقف و تجهیزات حفاری توقیف شد.
به گزارش تفکر، وی افزود: گزارشهای مردمی نقش مهمی در شناسایی تخلفات مرتبط با برداشت آب از منابع زیرزمینی دارد و در این پرونده نیز با اطلاعرسانی بهموقع یکی از شهروندان از حفر چاه غیرمجاز جلوگیری شد.
مدیر منابع آب تنکابن خاطرنشان کرد: همکاران ما بهطور ویژه پیگیر گزارشهای دریافتی از تخلفاتی مانند حفر چاه غیرمجاز، کفشکنی یا افزایش عمق بدون مجوز چاهها و افزایش برداشت آب از منابع زیرزمینی میشوند.
افقی گفت: سال گذشته با بازرسیها و به کمک گزارشهای مردمی از اضافه برداشت در سه حلقه چاه شهرستان تنکابن جلوگیری شد که پیشگیری از برداشت ۲۷ هزار متر مکعب آب از منابع آبی زیرزمینی محدوده این شهرستان را در پی داشت.
وی افزود: در شهرستان تنکابن ۵۵۰۰ حلقه چاه وجود دارد که ۲ هزار و ۳۰۰ حلقه از این چاهها دارای پروانه معتبر هستند و ۴۲ حلقه چاه نیز به کنتور هوشمند مجهز شدهاند.
مدیر منابع آب تنکابن خاطرنشان کرد: سامانه پیامکی ۳۰۰۰۷۹۱۰۰ متعلق به شرکت آب منطقهای مازندران همواره آماده دریافت گزارشها، انتقادات و پیشنهادهای مردم در حوزه وظایف و اختیارات این شرکت است و انتظار داریم شهروندان با ارائه گزارشهای تخلفاتی از این دست در حفاظت از منابع آبی سهیم شوند.
عذاب وجدان در حمام
دوش آب گرم بعد از یک روز کاری که عبور از خیابان، هیاهو و شلوغیهایش کلی رنگ و روی آدم را(پس از تخریب خاموشِ ریهها) سیاه میکند، چه اتفاق خوشایندیست. تصور کنید که این دلخوشی محبوب را ناگهان یا حتی یواشیواش از دست بدهیم! چه حسی به ما دست میدهد ؟
تشنهلب در هوای آلوده میمیریم
برای اینکه مخاطب این نوشتار متوجه عمق گرمایش جهانی و تغییرات اقلیم باشد لازم است یادآور شویم تا همین چند سال قبل، جنگلهای منطقه الیت در مرزنآباد چالوس در آبانماه زیر نیم متر برف مدفون بود اما طی هفتههای اخیر که اسیر حریق شد، نه تنها برف و بارانی در منطقه نباریده بود بلکه برگهای خشک گیاهان مانند یک انبار باروت عمل کرد و در خدمت گسترش آتش درآمد.
«ایلیوشین» در وقت اضافه
قبول کنیم ما میزبان شایستهای برای میراث جهانی یونسکو نبودیم؛ ما مدیریت بحران را فقط در جلسهها بلدیم؛ در عمل هیچی بلد نیستیم؛ ما پدافند غیر عامل _این سازمان بلندآوازه دولتی_ را برای چه داریم وقتی اینهمه در برابر بلایای طبیعی و غیر طبیعی آسیبپذیریم و اقدامها نیز در وقت اضافه و بدون هزینههای نابودکننده، منتج به نتیجه نمیشود؟