با حضور در طبیعت، نقش نگهبان را داریم و به این احساسِ مسئولیتِ وجدانی، میبالیم؛
طبیعت نباشد بشر نیز نیست // نبودِ بشر! زین بتر چیز چیست؟
هرچه با احساس مسئولیت و حساسیت، به حفظ طبیعت کمک کنیم، یعنی از فرهنگ درستِ زندگی اجتماعی برخورداریم؛ اما بیتوجهی و بیمسئولیتی در قبال محیط زیست و تهدیدهای آن، غایت بیفرهنگی محسوب میشود و این یعنی چنین افرادی در هر سطحی، شأن انسانی و شخصیت درست اجتماعی ندارند و تنها نام آدمیزاد را یدک میکشند.
به گزارش تفکر، بهار، فرصت سبزینگی، زندگی مجدد و زندهماندن را به زیباترین شکل ممکن مهیا میسازد؛ این که ما در مواجهه با این فرصت چه رفتاری داریم، ماهیت ما را فاش میکند.
هرچه با احساس مسئولیت و حساسیت، به حفظ طبیعت کمک کنیم، یعنی از فرهنگ درستِ زندگی اجتماعی برخورداریم؛
اما بیتوجهی و بیمسئولیتی در قبال محیط زیست و تهدیدهای آن، غایت بیفرهنگی محسوب میشود و این یعنی چنین افرادی در هر سطحی، شأن انسانی و شخصیت درست اجتماعی ندارند و تنها نام آدمیزاد را یدک میکشند.
این یک وظیفه عمومی و تکلیف مسلّم است تا همه در برابر سلامت طبیعت و حفاظت از جنگلها؛ این هدیههای ناب خدادادی، با تعصب و غیرت عمل کنیم.
فرزندان این خاک و نسلهای آینده نیاز به آب و هوای سالم دارند و با بیمسئولیتی ما، آینده نونهالان و کودکان این مرز و بوم، با مخاطره جدی مواجه خواهد شد.
کمترین غفلت در رفتار ما در این روزهای زیبای بهاری و بهویژه ۱۳ فروردین و تعطیلات مرتبط با این مناسبت، منجر به بروز فجایع زیستمحیطی میشود که مستقیم سلامت خودمان را بهچالش میکشد.
پس همه ما با حضور در طبیعت برای لذت و تفرج، نقش نگهبان طبیعت را داریم و به این احساسِ مسئولیتِ وجدانی، میبالیم.
عشرت کراری
مدیرمسئول وبسایت خبری_تحلیلی #تفکر
عکس: مصطفی شانهچی
عذاب وجدان در حمام
دوش آب گرم بعد از یک روز کاری که عبور از خیابان، هیاهو و شلوغیهایش کلی رنگ و روی آدم را(پس از تخریب خاموشِ ریهها) سیاه میکند، چه اتفاق خوشایندیست. تصور کنید که این دلخوشی محبوب را ناگهان یا حتی یواشیواش از دست بدهیم! چه حسی به ما دست میدهد ؟
تشنهلب در هوای آلوده میمیریم
برای اینکه مخاطب این نوشتار متوجه عمق گرمایش جهانی و تغییرات اقلیم باشد لازم است یادآور شویم تا همین چند سال قبل، جنگلهای منطقه الیت در مرزنآباد چالوس در آبانماه زیر نیم متر برف مدفون بود اما طی هفتههای اخیر که اسیر حریق شد، نه تنها برف و بارانی در منطقه نباریده بود بلکه برگهای خشک گیاهان مانند یک انبار باروت عمل کرد و در خدمت گسترش آتش درآمد.
«ایلیوشین» در وقت اضافه
قبول کنیم ما میزبان شایستهای برای میراث جهانی یونسکو نبودیم؛ ما مدیریت بحران را فقط در جلسهها بلدیم؛ در عمل هیچی بلد نیستیم؛ ما پدافند غیر عامل _این سازمان بلندآوازه دولتی_ را برای چه داریم وقتی اینهمه در برابر بلایای طبیعی و غیر طبیعی آسیبپذیریم و اقدامها نیز در وقت اضافه و بدون هزینههای نابودکننده، منتج به نتیجه نمیشود؟