سرپرست معاونت اقتصادی استاندار خبر داد:
افزایش 30 درصدی صادرات مرکبات و کیوی از مازندران به بازارهای منطقه
«رضا گنجی جویباری» با اشاره به توان بالای مازندران در تولید کیوی و انواع مرکبات که علاوه بر پاسخ به نیازهای داخلی، ظرفیت صادرات و عرضه در بازارهای منطقهای را دارد، خبر از افزایش 30 درصدی صادرات کیوی و مرکبات در سال جاری داد.
به گزارش تفکر، سرپرست معاونت اقتصادی و گردشگری استانداری مازندران ضمن تاکید بر توجه و پیگیری برای توسعه صادرات بهویژه مرکبات و کیوی گفت: تلاشها و اقداماتی در این زمینه در حال انجام است تا بتوانیم به هدف موردنظر دولت چهاردهم مبنی بر رشد صادرات دست یابیم.
رضا گنجی جویباری افزود: بیشتر از هفت میلیون تُن میزان تولید انواع مرکبات در مازندران است که تا چند سال قبل بهدلیل نبود پایانه صادراتی بخش عمدهای از این محصولات به گردونه صادرات وارد نمیشد.
سرپرست معاونت اقتصادی و گردشگری مازندران تاکید کرد: در حال حاضر با راهاندازی پایانه صادراتی روماک در شهرستان جویبار این ظرفیت و زیرساخت برای صادرات مرکبات استان وجود دارد تا بتوانیم قدمهای بلندتری در مسیر صادراتی بگذاریم.
وی ادامه داد: در همین راستا در دیدار با سفیر ازبکستان و بازدید مشترک از مجموعه پایانه صادراتی روماک به همکاری مشترک ازبکستان و مازندران و استفاده از ظرفیت استان در بخش مرکبات و ماشینآلات کشاورزی استان تاکید شد.
گنجی عنوان کرد: در رایزنی و ارتباطاتی که با مسئولان این کشور گرفته شد، قرار است سطح تبادلات افزایش یابد و برنامهریزی در این زمینه انجام گرفت.
عذاب وجدان در حمام
دوش آب گرم بعد از یک روز کاری که عبور از خیابان، هیاهو و شلوغیهایش کلی رنگ و روی آدم را(پس از تخریب خاموشِ ریهها) سیاه میکند، چه اتفاق خوشایندیست. تصور کنید که این دلخوشی محبوب را ناگهان یا حتی یواشیواش از دست بدهیم! چه حسی به ما دست میدهد ؟
تشنهلب در هوای آلوده میمیریم
برای اینکه مخاطب این نوشتار متوجه عمق گرمایش جهانی و تغییرات اقلیم باشد لازم است یادآور شویم تا همین چند سال قبل، جنگلهای منطقه الیت در مرزنآباد چالوس در آبانماه زیر نیم متر برف مدفون بود اما طی هفتههای اخیر که اسیر حریق شد، نه تنها برف و بارانی در منطقه نباریده بود بلکه برگهای خشک گیاهان مانند یک انبار باروت عمل کرد و در خدمت گسترش آتش درآمد.
«ایلیوشین» در وقت اضافه
قبول کنیم ما میزبان شایستهای برای میراث جهانی یونسکو نبودیم؛ ما مدیریت بحران را فقط در جلسهها بلدیم؛ در عمل هیچی بلد نیستیم؛ ما پدافند غیر عامل _این سازمان بلندآوازه دولتی_ را برای چه داریم وقتی اینهمه در برابر بلایای طبیعی و غیر طبیعی آسیبپذیریم و اقدامها نیز در وقت اضافه و بدون هزینههای نابودکننده، منتج به نتیجه نمیشود؟