نماینده مردم قائمشهر، جویبار، سیمرغ و سوادکوه ضمن تبریک بهمناسبت روز جهانی گردشگری:
«بوروکراسی دستوپاگیر» مانعی برای فعالان گردشگری است
«عمران عباسی کالی» درباره مشکلات و چالشهای موجود در مسیر توسعه گردشگری گفت: بوروکراسی دستوپاگیر که فعالیت فعالان گردشگری را دشوار میکند، باید با تعامل در سطح شهرستان، استان و در صورت نیاز در سطح ملی اصلاح شود. این تعامل میتواند شامل دریافت تسهیلات، تسهیل فرآیند دریافت مجوزها و ترویج گردشگری در مازندران باشد.
به گزارش تفکر، نماینده مردم قائمشهر، جویبار، سوادکوه و سیمرغ در مجلس شورای اسلامی ضمن تبریک روز جهانی گردشگری به همه مسئولان و فعالان این عرصه گفت: ایران پنجمین رتبه طبیعت زیبا در حوزه گردشگری جهان را دارد و مازندران نیز نگین صنعت گردشگری است.
عمران عباسی کالی گفت: استان مازندران بهعنوان نگین خلقت، پیشتاز در حوزه تمدن، فرهنگ، تاریخ و طبیعت است و همه همّ و غم ما باید بر این باشد که مردم ایران و دیگر نقاط جهان از این نعمتهای بیپایان بهرهمند شوند.
وی با تأکید بر ضرورت برنامهریزی برای توسعه پایدار گردشگری، افزود: اولویت اصلی ما در این مسیر، ترمیم و بهسازی شبکههای زیرساختی گردشگری استان است تا شرایط برای گردشگران و فعالان این حوزه فراهم شود. همچنین ضروری است که فرزندان و جوانان متخصص ما با دانش و مهارتهای روز همراه شده و در این حوزه نقشآفرینی کنند.
عضو مجمع نمایندگان مجلس شورای اسلامی در پایان تأکید کرد: توسعه گردشگری تنها با همکاری همگانی امکانپذیر است و با همراهی همه دستگاهها و نهادهای مرتبط میتوانیم گردشگری مازندران را توسعه دهیم و ما مصمم هستیم با ایجاد زیرساختهای مناسب و حمایت از جوانان، این ظرفیت بزرگ را در خدمت مردم و علاقهمندان گردشگری قرار دهیم.
عذاب وجدان در حمام
دوش آب گرم بعد از یک روز کاری که عبور از خیابان، هیاهو و شلوغیهایش کلی رنگ و روی آدم را(پس از تخریب خاموشِ ریهها) سیاه میکند، چه اتفاق خوشایندیست. تصور کنید که این دلخوشی محبوب را ناگهان یا حتی یواشیواش از دست بدهیم! چه حسی به ما دست میدهد ؟
تشنهلب در هوای آلوده میمیریم
برای اینکه مخاطب این نوشتار متوجه عمق گرمایش جهانی و تغییرات اقلیم باشد لازم است یادآور شویم تا همین چند سال قبل، جنگلهای منطقه الیت در مرزنآباد چالوس در آبانماه زیر نیم متر برف مدفون بود اما طی هفتههای اخیر که اسیر حریق شد، نه تنها برف و بارانی در منطقه نباریده بود بلکه برگهای خشک گیاهان مانند یک انبار باروت عمل کرد و در خدمت گسترش آتش درآمد.
«ایلیوشین» در وقت اضافه
قبول کنیم ما میزبان شایستهای برای میراث جهانی یونسکو نبودیم؛ ما مدیریت بحران را فقط در جلسهها بلدیم؛ در عمل هیچی بلد نیستیم؛ ما پدافند غیر عامل _این سازمان بلندآوازه دولتی_ را برای چه داریم وقتی اینهمه در برابر بلایای طبیعی و غیر طبیعی آسیبپذیریم و اقدامها نیز در وقت اضافه و بدون هزینههای نابودکننده، منتج به نتیجه نمیشود؟