به گزارش تفکر، فرماندار بابل همچنین افزود: سهمیه آرد نانواییهای شهرستان بابل که روزانه به حدود سه هزار کیسه در روز کاهش یافته بود با هماهنگیهای انجامشده به افزون بر ۴ هزار کیسه آراد در روز رسید و هیچ مشکلی در تامین آرد شهرستان وجود ندارد.
فرماندار بابل همچنین گفت: کمفروشی، پخت نان کنجدی بدون درخواست مشتری و دریافت قیمتهای اضافه از جمله تخلّفاتی است که طبق قانون با آن برخورد میشود.
وی گفت: توزیع بهموقع آرد در همه بخشها و روستاهای شهرستان بابل یکی از مطالبههای بهحق نانواییها است که این امر هم بدون وقفه هر روز انجام شود.
فرماندار بابل با اشاره به این مطلب که برخی از شهروندان در کیفیت پخت نان و توزیع آن در ساعتهای تعیینشده گلهمندیهای جدی داشتند، اظهار کرد: برای رفع این مشکل نظارت بر عملکرد نانواییها و بررسی کیفیت آرد و نان با هماهنگی دستگاههای مربوطه تشدید شد.
میرتبار ادامه داد: با شدت نظارت بر نانواییها و نحوه پخت نان، از تخلّفات احتمالی پیشگیری و رضایتمندی شهروندان در همه بخشها و روستاهای این شهرستان حاصل میشود.
فرماندار بابل بر کیفیت مطلوب پخت نان در این شهرستان تاکید کرد و ادامه داد: اگر آرد کیفیت لازم را ندارد باید بازگردانده شود و روند توزیع آرد، تحویل بهموقع، و نظارت بر پخت نان، باید بهدقت و بهصورت مداوم انجام شود.
این مقام مسئول تصریح کرد: توزیع بهموقع و با کیفیت آرد، تحویل نان مطلوب به مردم و جلوگیری از ناترازیها از مطالبات جدی است و هر کارخانهای که به وظیفه خود عمل نکند، به ما اعلام شود تا با آن برخورد قانونی انجام شود.
گفتنی است شهرستان ۶۰۰ هزار نفری بابل دارای ۶ بخش و هفت شهر است که جمعاً ۷۸۷ نانوایی دارد.

عذاب وجدان در حمام
دوش آب گرم بعد از یک روز کاری که عبور از خیابان، هیاهو و شلوغیهایش کلی رنگ و روی آدم را(پس از تخریب خاموشِ ریهها) سیاه میکند، چه اتفاق خوشایندیست. تصور کنید که این دلخوشی محبوب را ناگهان یا حتی یواشیواش از دست بدهیم! چه حسی به ما دست میدهد ؟
تشنهلب در هوای آلوده میمیریم
برای اینکه مخاطب این نوشتار متوجه عمق گرمایش جهانی و تغییرات اقلیم باشد لازم است یادآور شویم تا همین چند سال قبل، جنگلهای منطقه الیت در مرزنآباد چالوس در آبانماه زیر نیم متر برف مدفون بود اما طی هفتههای اخیر که اسیر حریق شد، نه تنها برف و بارانی در منطقه نباریده بود بلکه برگهای خشک گیاهان مانند یک انبار باروت عمل کرد و در خدمت گسترش آتش درآمد.
«ایلیوشین» در وقت اضافه
قبول کنیم ما میزبان شایستهای برای میراث جهانی یونسکو نبودیم؛ ما مدیریت بحران را فقط در جلسهها بلدیم؛ در عمل هیچی بلد نیستیم؛ ما پدافند غیر عامل _این سازمان بلندآوازه دولتی_ را برای چه داریم وقتی اینهمه در برابر بلایای طبیعی و غیر طبیعی آسیبپذیریم و اقدامها نیز در وقت اضافه و بدون هزینههای نابودکننده، منتج به نتیجه نمیشود؟