مدیر جهاد کشاورزی سوادکوه شمالی خبر داد:
پیشبینی برداشت ۳۸ هزار تن مرکبات توسط باغداران
«علی نورینژاد» با اشاره به پیشبینی برداشت بیش از ۳۸ هزار تن مرکبات از باغهای شهرستان سوادکوه شمالی گفت: باغداری یکی از ظرفیتهای مهم اقتصادی این خطه است و توسعه آن نقش قابلتوجهی در ایجاد اشتغال، پایداری تولید و تقویت اقتصاد روستایی دارد.
به گزارش تفکر،مدیر جهاد کشاورزی سوادکوه شمالی با اشاره به سطح باغهای بارور این منطقه گفت: بر اساس آخرین برآوردهای کارشناسی، پیشبینی میشود از مجموع یکهزار و ۵۸۹ هکتار باغ مرکبات، حدود ۳۸ هزار و ۱۴۳ تن محصول برداشت شود.
وی افزود: این میزان تولید، نتیجه تلاش مستمر باغداران و اجرای برنامههای فنی، آموزشی و نظارتی توسط مدیریت جهاد کشاورزی شهرستان است که موجب بهبود عملکرد کمی و کیفی باغها شده است.
نورینژاد با تأکید بر اهمیت نظارت مستمر بر فرآیند داشت باغها ادامه داد: اجرای اصول صحیح تغذیه، مدیریت آبیاری، کنترل آفات و بیماریها و آموزشهای فنی به باغداران، از عوامل مؤثر در دستیابی به این سطح از تولید بهشمار میرود.
به گفته مدیر جهاد کشاورزی سوادکوه شمالی، برنامهریزی برای بهزراعی باغها، نوسازی تجهیزات، ترویج روشهای نوین و حمایت از بهرهبرداران، از جمله اقدامات این مدیریت برای ارتقای سطح تولید و افزایش درآمد باغداران است.
گفتنی است شهرستان سوادکوه شمالی بهدلیل دارا بودن اقلیم مناسب، منابع آبی قابلقبول و خاک حاصلخیز، یکی از مناطق مستعد تولید مرکبات در استان مازندران بهشمار میرود و هر سال سهم قابلتوجهی در تولید مرکبات استان دارد.
عذاب وجدان در حمام
دوش آب گرم بعد از یک روز کاری که عبور از خیابان، هیاهو و شلوغیهایش کلی رنگ و روی آدم را(پس از تخریب خاموشِ ریهها) سیاه میکند، چه اتفاق خوشایندیست. تصور کنید که این دلخوشی محبوب را ناگهان یا حتی یواشیواش از دست بدهیم! چه حسی به ما دست میدهد ؟
تشنهلب در هوای آلوده میمیریم
برای اینکه مخاطب این نوشتار متوجه عمق گرمایش جهانی و تغییرات اقلیم باشد لازم است یادآور شویم تا همین چند سال قبل، جنگلهای منطقه الیت در مرزنآباد چالوس در آبانماه زیر نیم متر برف مدفون بود اما طی هفتههای اخیر که اسیر حریق شد، نه تنها برف و بارانی در منطقه نباریده بود بلکه برگهای خشک گیاهان مانند یک انبار باروت عمل کرد و در خدمت گسترش آتش درآمد.
«ایلیوشین» در وقت اضافه
قبول کنیم ما میزبان شایستهای برای میراث جهانی یونسکو نبودیم؛ ما مدیریت بحران را فقط در جلسهها بلدیم؛ در عمل هیچی بلد نیستیم؛ ما پدافند غیر عامل _این سازمان بلندآوازه دولتی_ را برای چه داریم وقتی اینهمه در برابر بلایای طبیعی و غیر طبیعی آسیبپذیریم و اقدامها نیز در وقت اضافه و بدون هزینههای نابودکننده، منتج به نتیجه نمیشود؟