معاون وزیر آموزش و پرورش و رییس سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور در نشست بررسی طرحهای آموزشی مازندران:
منابع دولتی برای «مدرسهسازی» کافی نیست
«حمیدرضا خانمحمدی» گفت: در شرایط کنونی، منابع دولتی بهتنهایی جوابگوی نیاز گسترده مناطق محروم برای ساخت و نوسازی مدارس نیست و استفاده حداکثری از ظرفیت خیّران در کنار بودجههای دولتی راهبرد اصلی ماست.
به گزارش تفکر، رییس سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور در نشست بررسی طرحهای آموزشی استان مازندران گفت: تکمیل پروژههای نیمهتمام بدون همراهی نیکوکاران امکانپذیر نیست و دولت آماده پرداخت ۵۰ درصد هزینه ساخت مدارسی است که توسط خیّران کلنگزنی میشود.
وی با اشاره به ضرورت مشارکت نیکوکاران در حوزه مدرسهسازی و نیازی که در این زمینه وجود دارد، بر حضور خیّران مدرسهساز برای تکمیل پروژههای آموزشی تاکید کرد.
خانمحمدی افزود: سیاست سازمان نوسازی مدارس بر مبنای تکمیل پروژههای مشارکتی شکل گرفته و هر پروژهای که با حضور خیّران آغاز شود، دولت نیمی از هزینههای آن را تأمین خواهد کرد. این رویکرد در استانهای مختلف موفق بوده و در مازندران نیز با جدیت دنبال میشود.
رییس سازمان نوسازی مدارس کشور همچنین گفت: شهرستان سیمرغ ظرفیت خوبی برای مشارکت خیّران دارد و با مدیریت درست میتوان بسیاری از مشکلات زیرساختهای آموزشی این منطقه را حل کرد.
خانمحمدی در پایان تأکید کرد: تعهد ما به مناطق کمتر برخوردار محدود به بازدید و قول نیست بلکه با پیگیری مصوبات و همکاری مدیران استانی تلاش میکنیم پروژههای نیمهتمام به بهرهبرداری برسند تا دانشآموزان در فضاهایی ایمن و استاندارد درس بخوانند.
عذاب وجدان در حمام
دوش آب گرم بعد از یک روز کاری که عبور از خیابان، هیاهو و شلوغیهایش کلی رنگ و روی آدم را(پس از تخریب خاموشِ ریهها) سیاه میکند، چه اتفاق خوشایندیست. تصور کنید که این دلخوشی محبوب را ناگهان یا حتی یواشیواش از دست بدهیم! چه حسی به ما دست میدهد ؟
تشنهلب در هوای آلوده میمیریم
برای اینکه مخاطب این نوشتار متوجه عمق گرمایش جهانی و تغییرات اقلیم باشد لازم است یادآور شویم تا همین چند سال قبل، جنگلهای منطقه الیت در مرزنآباد چالوس در آبانماه زیر نیم متر برف مدفون بود اما طی هفتههای اخیر که اسیر حریق شد، نه تنها برف و بارانی در منطقه نباریده بود بلکه برگهای خشک گیاهان مانند یک انبار باروت عمل کرد و در خدمت گسترش آتش درآمد.
«ایلیوشین» در وقت اضافه
قبول کنیم ما میزبان شایستهای برای میراث جهانی یونسکو نبودیم؛ ما مدیریت بحران را فقط در جلسهها بلدیم؛ در عمل هیچی بلد نیستیم؛ ما پدافند غیر عامل _این سازمان بلندآوازه دولتی_ را برای چه داریم وقتی اینهمه در برابر بلایای طبیعی و غیر طبیعی آسیبپذیریم و اقدامها نیز در وقت اضافه و بدون هزینههای نابودکننده، منتج به نتیجه نمیشود؟