فرمانده یگان حفاظت سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری کشور در عیادت از جنگلبان مصدوم آملی خبر داد:
تشکیل قریب به 13 هزار پرونده قضایی طی پنج ماه
«سرهنگ مجید زکریایی» در حاشیه عیادت از جنگلبان مصدوم مازندرانی در بابل گفت: در پنج ماه نخست سال جاری بیش از ۱۲ هزار و ۹۵۰ پرونده قضائی در زمینه جرایم مرتبط با منابع طبیعی تشکیل شد که تخریب و تصرف اراضی، قاچاق چوب، قطع غیرمجاز درختان و فعالیت غیرقانونی کورههای زغال را شامل میشود.
به گزارش تفکر، فرمانده یگان حفاظت سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری کشور گفت: در پنج ماه نخست سال جاری ۵ نفر از ماموران یگان حفاظت هدف حمله با سلاح سرد و گرم از سوی شکارچیان غیر مجاز قرار گرفتند.
سرهنگ ذکریایی با اشاره به افزایش خشونت علیه نیروهای محیطزیست گفت: نگرانیها درباره امنیت نیروهای محیطزیست و منابع طبیعی افزایش یافت هرچند در همه موارد، مهاجمان و متخلّفان شناسایی و به مراجع قضایی معرفی شدند.
فرمانده یگان حفاظت سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری کشور ضمن تاکید بر حمایت کامل سازمان از نیروهای زیرمجموعه با تیم پزشکی بیمارستان دیدار و روند درمان این مأمور را از نزدیک پیگیری کرد.
گفتنی است یکی از مأموران حفاظت منابع طبیعی شهرستان آمل در حملهای تلافیجویانه از سوی قاچاقچیان چوب با سلاح سرد مجروح و در بیمارستان بستری شد و در همین رابطه سرهنگ ذکریایی به همراه علی باقری جامخانه، مدیرکل منابع طبیعی و آبخیزداری استان مازندران، با حضور در بیمارستان شهید بهشتی بابل از مأمور یگان حفاظت منابع طبیعی شهرستان آمل، عیادت کردند.
عذاب وجدان در حمام
دوش آب گرم بعد از یک روز کاری که عبور از خیابان، هیاهو و شلوغیهایش کلی رنگ و روی آدم را(پس از تخریب خاموشِ ریهها) سیاه میکند، چه اتفاق خوشایندیست. تصور کنید که این دلخوشی محبوب را ناگهان یا حتی یواشیواش از دست بدهیم! چه حسی به ما دست میدهد ؟
تشنهلب در هوای آلوده میمیریم
برای اینکه مخاطب این نوشتار متوجه عمق گرمایش جهانی و تغییرات اقلیم باشد لازم است یادآور شویم تا همین چند سال قبل، جنگلهای منطقه الیت در مرزنآباد چالوس در آبانماه زیر نیم متر برف مدفون بود اما طی هفتههای اخیر که اسیر حریق شد، نه تنها برف و بارانی در منطقه نباریده بود بلکه برگهای خشک گیاهان مانند یک انبار باروت عمل کرد و در خدمت گسترش آتش درآمد.
«ایلیوشین» در وقت اضافه
قبول کنیم ما میزبان شایستهای برای میراث جهانی یونسکو نبودیم؛ ما مدیریت بحران را فقط در جلسهها بلدیم؛ در عمل هیچی بلد نیستیم؛ ما پدافند غیر عامل _این سازمان بلندآوازه دولتی_ را برای چه داریم وقتی اینهمه در برابر بلایای طبیعی و غیر طبیعی آسیبپذیریم و اقدامها نیز در وقت اضافه و بدون هزینههای نابودکننده، منتج به نتیجه نمیشود؟