به گزارش تفکر، رییس سازمان جهاد کشاورزی استان مازندران با تأکید بر ضرورت بازنگری در برنامه الگوی کشت با توجه به شرایط اقلیمی گفت: استان با تولید ۸/۶ میلیون تن انواع محصولات کشاورزی و دارا بودن رتبه اول ارزش اقتصادی محصولات کشاورزی، نقش بسزایی در تأمین امنیت غذایی کشور ایفا میکند،
وی با اشاره به محدودیتهای جدی منابع پایه بهویژه گسترش تنشهای آبی و خشکسالیهای دامنهدار در فلات مرکزی ایران، گفت: در چنین شرایطی جایگاه استراتژیک منطقه معتدل خزر در تأمین امنیت غذایی کشور برجستهتر شده و این در حالی است که همزمان با مهاجرت دائم و موقت جمعیت و گسترش اقبال سکونتگاهی، با تهدید فزاینده تغییر کاربری اراضی هم روبهرو هستیم.
مؤمنی تاکید کرد: انتظار مهم و اساسی از این جلسه آن است که در راستای تحقق رسالت ملی استان مازندران در تحقق امنیت غذایی، الگویی از توسعه متوازن و پایدار برای بخش کشاورزی استان طراحی شود که واقعیتهای پیرامونی از اقلیم تا اقتصاد را بهدرستی فهم نموده و گذر کشاورزی استان از رویکرد معیشتی و سنتی به صنعتی و دانشبنیان را محقق سازد.
وی ادامه داد: بازنگری در برنامه الگوی کشت با توجه به شرایط اقلیمی، مزیتهای اقتصادی و اهمیت استراتژیک محصولات و کاهش شکاف تولید یا خلأ عملکرد بین پتانسیلهای تولید و واقعیتهای موجود مهم است.
مؤمنی مدیریت تنشهای آبی بهویژه در منطقه شرق استان مازندران با درنظر گرفتن نیازهای اکوسیستمی و اولویتهای توسعه و تکمیل زنجیره تولید، پرهیز از خامفروشی و برنامهریزی استقرار صنایع بالادستی و پایین دستی راست از دیگر اولویتها است.
عذاب وجدان در حمام
دوش آب گرم بعد از یک روز کاری که عبور از خیابان، هیاهو و شلوغیهایش کلی رنگ و روی آدم را(پس از تخریب خاموشِ ریهها) سیاه میکند، چه اتفاق خوشایندیست. تصور کنید که این دلخوشی محبوب را ناگهان یا حتی یواشیواش از دست بدهیم! چه حسی به ما دست میدهد ؟
تشنهلب در هوای آلوده میمیریم
برای اینکه مخاطب این نوشتار متوجه عمق گرمایش جهانی و تغییرات اقلیم باشد لازم است یادآور شویم تا همین چند سال قبل، جنگلهای منطقه الیت در مرزنآباد چالوس در آبانماه زیر نیم متر برف مدفون بود اما طی هفتههای اخیر که اسیر حریق شد، نه تنها برف و بارانی در منطقه نباریده بود بلکه برگهای خشک گیاهان مانند یک انبار باروت عمل کرد و در خدمت گسترش آتش درآمد.
«ایلیوشین» در وقت اضافه
قبول کنیم ما میزبان شایستهای برای میراث جهانی یونسکو نبودیم؛ ما مدیریت بحران را فقط در جلسهها بلدیم؛ در عمل هیچی بلد نیستیم؛ ما پدافند غیر عامل _این سازمان بلندآوازه دولتی_ را برای چه داریم وقتی اینهمه در برابر بلایای طبیعی و غیر طبیعی آسیبپذیریم و اقدامها نیز در وقت اضافه و بدون هزینههای نابودکننده، منتج به نتیجه نمیشود؟