به گزارش تفکر، مسابقات جام جهانی فوتبال هنرمندان در مسکو آغاز شد و تیم ملی فوتبال هنرمندان جمهوری اسلامی ایران که در گروه D این رقابتها با تیمهای کرهجنوبی، صربستان و قرقیزستان همگروه شده، در نخستین دیدار از دور مقدماتی به مصاف قرقیزستان رفت.
این مسابقات با حضور ۱۶ تیم از قارههای مختلف در چهار گروه چهار تیمی برگزار میشود و تیم ملی فوتبال هنرمندان ایران که در سال ۲۰۱۶ میلادی موفق به کسب عنوان قهرمانی شد، با ترکیبی از هنرمندان، بازیگران سینما و تلویزیون و نیز پیشکسوتان فوتبال در این رقابتها حضور پیدا کرده و ملیپوشان امیدوارند با صعود از دور مقدماتی و رسیدن به جمع تیمهای پایانی، نماینده شایستهای برای ورزش، فرهنگ و هنر ایرانزمین در عرصهای بینالمللی باشند.
در این دوره از مسابقات، هنرمندان و بازیگران شناختهشدهای از جمله مجید مشیری، سید جواد هاشمی، محسن تنابنده، احمد مهرانفر، کامبیز دیرباز (مازندرانی)، علی لهراسبی، حسین پورکریمی، سامان صفاری و سعید بحری (مازندرانی) و جعفر عزتی جمعی دیگر از هنرمندان کشور، لباس تیم ملی هنرمندان را بر تن کردهاند.
در بخش فوتبال نیز، برخی چهرههای نامآشنای فوتبال ایران از جمله ابراهیم میرزاپور، دروازهبان اسبق تیم ملی فوتبال ایران، مجتبی شیری و مهدی صالحپور حضور دارند.
مهدی پاشازاده، سرمربیگری و مهدی خانمیرزایی نیز مربیگری تیم فوتبال هنرمندان کشورمان را برعهده دارند.
سید جواد هاشمی علاوه بر کاپیتانی تیم هنرمندان، سرپرستی تیم را نیز بر عهده دارد.

عذاب وجدان در حمام
دوش آب گرم بعد از یک روز کاری که عبور از خیابان، هیاهو و شلوغیهایش کلی رنگ و روی آدم را(پس از تخریب خاموشِ ریهها) سیاه میکند، چه اتفاق خوشایندیست. تصور کنید که این دلخوشی محبوب را ناگهان یا حتی یواشیواش از دست بدهیم! چه حسی به ما دست میدهد ؟
تشنهلب در هوای آلوده میمیریم
برای اینکه مخاطب این نوشتار متوجه عمق گرمایش جهانی و تغییرات اقلیم باشد لازم است یادآور شویم تا همین چند سال قبل، جنگلهای منطقه الیت در مرزنآباد چالوس در آبانماه زیر نیم متر برف مدفون بود اما طی هفتههای اخیر که اسیر حریق شد، نه تنها برف و بارانی در منطقه نباریده بود بلکه برگهای خشک گیاهان مانند یک انبار باروت عمل کرد و در خدمت گسترش آتش درآمد.
«ایلیوشین» در وقت اضافه
قبول کنیم ما میزبان شایستهای برای میراث جهانی یونسکو نبودیم؛ ما مدیریت بحران را فقط در جلسهها بلدیم؛ در عمل هیچی بلد نیستیم؛ ما پدافند غیر عامل _این سازمان بلندآوازه دولتی_ را برای چه داریم وقتی اینهمه در برابر بلایای طبیعی و غیر طبیعی آسیبپذیریم و اقدامها نیز در وقت اضافه و بدون هزینههای نابودکننده، منتج به نتیجه نمیشود؟