معاون سیاسی، امنیتی و اجتماعی استانداری مازندران در یادواره خلبان شهید «علیاکبر شیرودی» در تنکابن؛
شهید شیرودی نماد ایستادگی ملت ایران است
«سیدامیر حسینیجو» در یادواره شهید خلبان علیاکبر شیرودی در تنکابن، ضمن تأکید بر اینکه شهید شیرودی نماد ایستادگی ملت ایران است، گفت: شهدا نیازی به برگزاری مراسم ندارند؛ این ما هستیم که با گرامیداشت یاد آنها، راه را از بیراه تشخیص میدهیم.
به گزارش تفکر، وی با بیان اینکه راه شهدا تنها در جبهه و میدان جنگ خلاصه نمیشود، افزود: هر فرد در هر جایگاه و حرفهای که قرار دارد، اگر با ایمان و اخلاص در مسیر خدمت به انقلاب گام بردارد، ادامهدهنده راه شهداست.
حسینیجو با اشاره به آموزههای قرآنی تصریح کرد: امروز حفظ و ترویج فرهنگ ایثار و شهادت برعهده همه اقشار جامعه، بهویژه نخبگان، فرهنگیان، اصحاب رسانه و روحانیون است.
معاون استاندار مازندران با قدردانی از مقام شامخ شهید شیرودی، خاطرنشان کرد: این شهید والامقام در سختترین شرایط جنگ تحمیلی، با کمترین امکانات در برابر پیشرفتهترین تجهیزات دشمن ایستاد و عزت را برای ملت ایران به ارمغان آورد.
وی با قدردانی از تلاشهای مسئولان شهرستانی، فرماندهان نظامی، سپاه، نیروی دریایی، شهرداری و شورای اسلامی در برگزاری باشکوه این مراسم، تاکید کرد: آنچه مهم است، عمل به وصیت شهدا و ترجمه فرهنگ ایثار در متن زندگی روزمره مردم و مسئولان است.
حسینیجو در پایان گفت: شهیدان، بهویژه شهید شیرودی، شاگردان مکتب عاشورا بودند و امروز، در آستانه ماه محرم، باید با تأمل در این مکتب، نقش خود را در ادامه این مسیر مقدس بازتعریف کنیم.
عذاب وجدان در حمام
دوش آب گرم بعد از یک روز کاری که عبور از خیابان، هیاهو و شلوغیهایش کلی رنگ و روی آدم را(پس از تخریب خاموشِ ریهها) سیاه میکند، چه اتفاق خوشایندیست. تصور کنید که این دلخوشی محبوب را ناگهان یا حتی یواشیواش از دست بدهیم! چه حسی به ما دست میدهد ؟
تشنهلب در هوای آلوده میمیریم
برای اینکه مخاطب این نوشتار متوجه عمق گرمایش جهانی و تغییرات اقلیم باشد لازم است یادآور شویم تا همین چند سال قبل، جنگلهای منطقه الیت در مرزنآباد چالوس در آبانماه زیر نیم متر برف مدفون بود اما طی هفتههای اخیر که اسیر حریق شد، نه تنها برف و بارانی در منطقه نباریده بود بلکه برگهای خشک گیاهان مانند یک انبار باروت عمل کرد و در خدمت گسترش آتش درآمد.
«ایلیوشین» در وقت اضافه
قبول کنیم ما میزبان شایستهای برای میراث جهانی یونسکو نبودیم؛ ما مدیریت بحران را فقط در جلسهها بلدیم؛ در عمل هیچی بلد نیستیم؛ ما پدافند غیر عامل _این سازمان بلندآوازه دولتی_ را برای چه داریم وقتی اینهمه در برابر بلایای طبیعی و غیر طبیعی آسیبپذیریم و اقدامها نیز در وقت اضافه و بدون هزینههای نابودکننده، منتج به نتیجه نمیشود؟