مدیرکل مدیریت بحران استانداری مازندران خبر داد:
خدمترسانی 1600 گروه به ظرفیت 12 هزار نفر به مردم طی چند روز گذشته
«حسینعلی محمدی» امروز چهارشنبه در نشست مدیریت بحران استانداری مازندران با اشاره به فعالیت امدادی 12 هزار نفر در 1600 گروه طی چند روز گذشته در مناطق مختلف استان، گفت: نیروهای خدماترسان راهداری و امداد و نجات ۳۱۰ راه روستایی از مجموع 550 راه مسدود شده را بازگشایی کردند.
به گزارش تفکر، وی همچنین گفت: البته اکثر این روستاها و ییلاقات خالی از سکنه هستند و هماکنون تمام خدمات زیرساختی اعم از آب، برق و گاز در همه نقاط شهری و روستایی استان برقرار است.
مدیرکل مدیریت بحران استانداری مازندران در خصوص راههای اصلی استان گفت: محور کندوان همچنان مسدود است اما محور هراز که از مسیر جنوب به شمال بهمنظور ایجاد ایمنی و جلوگیری از ریزش سنگ و سقوط بهمن بسته بود، صبح امروز بازگشایی شد.
محمدی ادامه داد: محور کیاسر که ساعت سه بامداد روز سهشنبه براثر شدت بارش برف مسدود شده بود بازگشایی شده و محور ساری به سمنان نیز که ساعت ۲ بامداد همان روز براثر کولاک مسدود شده بود با تلاش راهداران باز است و تردد در آن جریان دارد.
وی خاطرنشان کرد: طی این مدت و از آغاز هشدار هواشناسی بیش از یک هزار و ۶۰۰ گروه با ظرفیت قریب به ۱۲ هزار نفر در حال خدماترسانی به مردم شریف استان هستند.
گفتنی است براساس آخرین پایش هواشناسی مازندران از ایستگاههای بارانسنجی، از عصر پنجشنبه هفته گذشته تا صبح روز سهشنبه هفته جاری، بیشترین میزان بارش برف با ۱۲۲ سانتیمتر در بطاهرکلا از توابع شهرستان نور به ثبت رسیده است.
عذاب وجدان در حمام
دوش آب گرم بعد از یک روز کاری که عبور از خیابان، هیاهو و شلوغیهایش کلی رنگ و روی آدم را(پس از تخریب خاموشِ ریهها) سیاه میکند، چه اتفاق خوشایندیست. تصور کنید که این دلخوشی محبوب را ناگهان یا حتی یواشیواش از دست بدهیم! چه حسی به ما دست میدهد ؟
تشنهلب در هوای آلوده میمیریم
برای اینکه مخاطب این نوشتار متوجه عمق گرمایش جهانی و تغییرات اقلیم باشد لازم است یادآور شویم تا همین چند سال قبل، جنگلهای منطقه الیت در مرزنآباد چالوس در آبانماه زیر نیم متر برف مدفون بود اما طی هفتههای اخیر که اسیر حریق شد، نه تنها برف و بارانی در منطقه نباریده بود بلکه برگهای خشک گیاهان مانند یک انبار باروت عمل کرد و در خدمت گسترش آتش درآمد.
«ایلیوشین» در وقت اضافه
قبول کنیم ما میزبان شایستهای برای میراث جهانی یونسکو نبودیم؛ ما مدیریت بحران را فقط در جلسهها بلدیم؛ در عمل هیچی بلد نیستیم؛ ما پدافند غیر عامل _این سازمان بلندآوازه دولتی_ را برای چه داریم وقتی اینهمه در برابر بلایای طبیعی و غیر طبیعی آسیبپذیریم و اقدامها نیز در وقت اضافه و بدون هزینههای نابودکننده، منتج به نتیجه نمیشود؟