سرپرست منابع طبیعی استان مازندران-ساری از اصحاب رسانه بهعنوان مشاوران و بازوان فکری، تجلیل کرد
معرفی خبرنگاران برگزیده جشنواره منابع طبیعی و رسانه
«علی باقری جامخانه» در آیین تجلیل از برگزیدگان دومین جشنواره منابع طبیعی و رسانه گفت: اصحاب رسانه مشاوران و بازوان فکری ما هستند و اعتقاد دارم رسانه در حفظ انفال بسیار کمککار خواهد بود.
به گزارش تفکر، وی با اشاره به این مهم که ما در بعضی مسائل به لحاظ افکار عمومی و اطلاعرسانی حوزه منابع طبیعی خیلی کار نکردیم، افزود: اقدامات بزرگ آبخیزداری مازندران از جمله موضوعاتی است که به اطلاع مردم نرسید و در اطلاعرسانی و فرهنگ، ضعیف عمل شد.
سرپرست ادارهکل منابع طبیعی و آبخیزداری مازندران- ساری در ادامه گفت: اگر در حوزه فرهنگ سازی بهتر عمل میکردیم امروز شاهد بسیاری از تخریبها نبودیم و یقیناً پیشگیری میشد.
باقری جامخانه بیان کرد: وظیفه ما حفظ انفال است و باید اعتماد مردم به منابع طبیعی بازگردد.
وی با اظهار این مطلب که، رسانهها مشاوران و بازوان فکری ما هستند و نقش موثری در حفظ انفال و فرهنگسازی ایفا میکنند، تصریح کرد: ما مرز مشترک طویلی با اراضی مردم داریم و معتقدیم بهترین جنگلبان، خود مردم هستند.
در پایان این مراسم، از «حسین احمدی» بهعنوان برگزیده بخش تیتر و گزارش، «مجتبی قربانی» برگزیده بخش گزارش، «مهدی پورعرب» برگزیده بخش خبر، «سید رضا هاشمی» برگزیده بخش مصاحبه، «ابراهیم فلاح پرکوهی» برگزیده بخش عکس خبری و «مهدی حسنپور» بهعنوان فعال صدا و سیمای مرکز مازندران در حوزه منابع طبیعی با اهدای تندیس جشنواره و لوح تقدیر، تجلیل به عمل آمد.
عذاب وجدان در حمام
دوش آب گرم بعد از یک روز کاری که عبور از خیابان، هیاهو و شلوغیهایش کلی رنگ و روی آدم را(پس از تخریب خاموشِ ریهها) سیاه میکند، چه اتفاق خوشایندیست. تصور کنید که این دلخوشی محبوب را ناگهان یا حتی یواشیواش از دست بدهیم! چه حسی به ما دست میدهد ؟
تشنهلب در هوای آلوده میمیریم
برای اینکه مخاطب این نوشتار متوجه عمق گرمایش جهانی و تغییرات اقلیم باشد لازم است یادآور شویم تا همین چند سال قبل، جنگلهای منطقه الیت در مرزنآباد چالوس در آبانماه زیر نیم متر برف مدفون بود اما طی هفتههای اخیر که اسیر حریق شد، نه تنها برف و بارانی در منطقه نباریده بود بلکه برگهای خشک گیاهان مانند یک انبار باروت عمل کرد و در خدمت گسترش آتش درآمد.
«ایلیوشین» در وقت اضافه
قبول کنیم ما میزبان شایستهای برای میراث جهانی یونسکو نبودیم؛ ما مدیریت بحران را فقط در جلسهها بلدیم؛ در عمل هیچی بلد نیستیم؛ ما پدافند غیر عامل _این سازمان بلندآوازه دولتی_ را برای چه داریم وقتی اینهمه در برابر بلایای طبیعی و غیر طبیعی آسیبپذیریم و اقدامها نیز در وقت اضافه و بدون هزینههای نابودکننده، منتج به نتیجه نمیشود؟