وزیر میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری در جلسه شورای اداری بابلسر:
هر گردشگر خارجی ۱۰۰ شغل ایجاد میکند
«سید رضا صالحی امیری» با اشاره به اهمیت حوزه گردشگری در شهرهای مازندران گفت: یکی از ضرورتهای استان جذب گردشگر خارجی است زیرا هر گردشگر خارجی ۱۰۰ شغل ایجاد میکند و برای گردشگر داخلی نیز به توسعه زیرساختها نیاز داریم.
به گزارش تفکر، وزیر میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری روز جمعه و در دومین روز سفر سه روزه خود در نشست شورای اداری بابلسر با بیان اینکه بابلسر و فریدونکنار دارای مسائل مشابه و نیازمند برنامه جدید تحولی در حوزه گردشگری هستند، افزود: با درک روشن در زمینه جذب گردشگر داخلی و خارجی و حوزه آسیای میانه و قفقاز باید تلاش کنیم و سازوکارهای آن مشخص شده است.
صالحی امیری با عنوان اینکه باید برای توسعه گردشگری دریامحور تلاش کنیم، گفت: کشورهای غربی بین ۱۸ تا ۳۰ درصد از دریا درآمد دارند و ما متأسفانه از آشوراده تا انزلی و سواحل مکران و جنوب از این ظرفیت غافل ماندیم.
وزیر میراث فرهنگی بر لزوم برپایی همایش ملی سرمایهگذاری در بابلسر تاکید و خاطرنشان کرد: باید فرصتها و جذابیتهای شهرستان بابلسر به سرمایهگذاران معرفی شود.
وی مسأله تسهیلات و حمایتها را در سرمایهگذاری مهم برشمرد و گفت: برای توسعه شهرستان باید سرمایهگذار بیاید و باید سرمایهگذار احساس امنیت داشته باشد.
صالحی امیری با بیان اینکه ۳۰ درصد درآمد کشورهای توریستپذیر دنیا دریا است، گفت: در حوزه دریا در سواحل جنوب و مکران نیز توسعه سرمایهگذاری را دنبال میکنیم و سرمایهگذارانی در این حوزه ورود پیدا کردند.
عذاب وجدان در حمام
دوش آب گرم بعد از یک روز کاری که عبور از خیابان، هیاهو و شلوغیهایش کلی رنگ و روی آدم را(پس از تخریب خاموشِ ریهها) سیاه میکند، چه اتفاق خوشایندیست. تصور کنید که این دلخوشی محبوب را ناگهان یا حتی یواشیواش از دست بدهیم! چه حسی به ما دست میدهد ؟
تشنهلب در هوای آلوده میمیریم
برای اینکه مخاطب این نوشتار متوجه عمق گرمایش جهانی و تغییرات اقلیم باشد لازم است یادآور شویم تا همین چند سال قبل، جنگلهای منطقه الیت در مرزنآباد چالوس در آبانماه زیر نیم متر برف مدفون بود اما طی هفتههای اخیر که اسیر حریق شد، نه تنها برف و بارانی در منطقه نباریده بود بلکه برگهای خشک گیاهان مانند یک انبار باروت عمل کرد و در خدمت گسترش آتش درآمد.
«ایلیوشین» در وقت اضافه
قبول کنیم ما میزبان شایستهای برای میراث جهانی یونسکو نبودیم؛ ما مدیریت بحران را فقط در جلسهها بلدیم؛ در عمل هیچی بلد نیستیم؛ ما پدافند غیر عامل _این سازمان بلندآوازه دولتی_ را برای چه داریم وقتی اینهمه در برابر بلایای طبیعی و غیر طبیعی آسیبپذیریم و اقدامها نیز در وقت اضافه و بدون هزینههای نابودکننده، منتج به نتیجه نمیشود؟