به گزارش تفکر، رییس دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی مازندران امروز چهارشنبه در جلسه کارگروه بهداشت استان در ساری افزود: تعداد بیماران بستری از ۳۲۸ نفر در روز گذشته به ۳۵۵ بیمار حاد تنفسی در ۱۷ آذرماه رسیده است.
وی ادامه داد: ۱۸۷ نفر کودک و ۱۶۸ نفر بزرگسال هستند که از این تعداد ۱۷ بیمار بزرگسال در بخشهای ویژه بستری هستند.
رییس دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی مازندران گفت: خوشبختانه هیچ مورد فوتی ناشی از آنفلوآنزا در این بازه زمانی در مراکز درمانی استان گزارش نشده است.
وی توضیح داد: ۳۲ درصد از مراجعان به درمانگاههای اورژانس استان را بیماران مبتلا به سندرم حاد تنفسی تشکیل میدهند که نیازمند تداوم مراقبت، رعایت بهداشت فردی و عمومی و پرهیز از خوددرمانی است.
رییس دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی مازندران همچنین گفت: کودکان، مادران باردار، بیماران زمینهای و صعبالعلاج ازجمله افرادی هستند که بیشتر در معرض خطر این بیماری هستند و باید پروتکلهای بهداشتی را بهدقت رعایت کنند.
رضایی افزود: تاکنون حدود ۹ هزار دُز واکسن آنفلوآنزا در استان توزیع و تزریق و از ابتدای پاییز نیز هشدارهای لازم به گروههای پرخطر در مراکز بهداشتی داده شده است.
وی ادامه داد: آنفلوانزا با تب بالا، بدن درد، تنگی نفس، آبریزش بینی و سرفه همراه است و تفاوت اصلی آن با سرماخوردگی ساده در درجه حرارت بالای بدن است.
رییس دانشگاه علوم پزشکی مازندران به افراد دارای علائم خفیف توصیه کرد: حتماً در منزل استراحت کنند، مایعات فراوان بنوشند و از مصرف خودسرانه آنتیبیوتیک جداً خودداری کنند.
عذاب وجدان در حمام
دوش آب گرم بعد از یک روز کاری که عبور از خیابان، هیاهو و شلوغیهایش کلی رنگ و روی آدم را(پس از تخریب خاموشِ ریهها) سیاه میکند، چه اتفاق خوشایندیست. تصور کنید که این دلخوشی محبوب را ناگهان یا حتی یواشیواش از دست بدهیم! چه حسی به ما دست میدهد ؟
تشنهلب در هوای آلوده میمیریم
برای اینکه مخاطب این نوشتار متوجه عمق گرمایش جهانی و تغییرات اقلیم باشد لازم است یادآور شویم تا همین چند سال قبل، جنگلهای منطقه الیت در مرزنآباد چالوس در آبانماه زیر نیم متر برف مدفون بود اما طی هفتههای اخیر که اسیر حریق شد، نه تنها برف و بارانی در منطقه نباریده بود بلکه برگهای خشک گیاهان مانند یک انبار باروت عمل کرد و در خدمت گسترش آتش درآمد.
«ایلیوشین» در وقت اضافه
قبول کنیم ما میزبان شایستهای برای میراث جهانی یونسکو نبودیم؛ ما مدیریت بحران را فقط در جلسهها بلدیم؛ در عمل هیچی بلد نیستیم؛ ما پدافند غیر عامل _این سازمان بلندآوازه دولتی_ را برای چه داریم وقتی اینهمه در برابر بلایای طبیعی و غیر طبیعی آسیبپذیریم و اقدامها نیز در وقت اضافه و بدون هزینههای نابودکننده، منتج به نتیجه نمیشود؟