مدیرکل آموزش و پرورش استان مازندران در مراسم زنگ مهر و افتتاح دبستان نوشیروانی بابل:
۵۲۸ هزار دانشآموز، سال تحصیلی را آغاز کردند
«فریدون کلبادینژاد» در مراسم اول مهر که با حضور استاندار مازندران، فرماندار، امام جمعه و نماینده بابل، مدیران استانی و شهرستانی، دانشآموزان و معلمان در دبستان نوشیروانی بابل برگزار شد، ضمن تبریک آغاز سال تحصیلی جدید، گفت: امروز ۵۲۸ هزار دانشآموز در سراسر استان راهی مدارس شدند.
به گزارش تفکر، مدیرکل آموزش و پرورش مازندران گفت: فضاسازی، شادابسازی و بهسازی محیط مدارس برای استقبال از دانشآموزان انجام شده است و تمام کارکنان، فرهنگیان و همکاران آموزش و پرورش استان با تلاش شبانهروزی در راستای فراهمسازی شرایطی مطلوب، زمینهساز شروعی پرنشاط برای دانشآموزان شدهاند.
وی با اشاره به نقش مهم دانشآموزان در آینده کشور افزود: شما دانشآموزان باید با تلاش، پشتکار و درس خواندن، آینده ایران اسلامی را بسازید و در کنار کسب علم و دانش، با شناخت استعدادها و توانمندیهای خود، به سوی اهداف روشن و مشخص گام بردارید.
کلبادینژاد همچنین از برگزاری دورههای آموزشی و توانمندسازی برای معلمان در طول تابستان خبر داد و گفت: این کارگاهها با هدف ارتقای سطح علمی، مهارتی و حرفهای معلمان برگزار شد تا بتوانند با آمادگی کامل، سال تحصیلی جدید را آغاز کنند.
گفتنی است دبستان نوشیرانی بابل که امروز افتتاح شد، یک مدرسه ۱۲ کلاسه در بنایی به مساحت دوهزار و۶۰۰ مترمربع با اعتباری بالغ بر ۳۰ میلیارد تومان بامعماری و طراحی اسلامی ایرانی ساخته شد.




تصاویر خبر
عذاب وجدان در حمام
دوش آب گرم بعد از یک روز کاری که عبور از خیابان، هیاهو و شلوغیهایش کلی رنگ و روی آدم را(پس از تخریب خاموشِ ریهها) سیاه میکند، چه اتفاق خوشایندیست. تصور کنید که این دلخوشی محبوب را ناگهان یا حتی یواشیواش از دست بدهیم! چه حسی به ما دست میدهد ؟
تشنهلب در هوای آلوده میمیریم
برای اینکه مخاطب این نوشتار متوجه عمق گرمایش جهانی و تغییرات اقلیم باشد لازم است یادآور شویم تا همین چند سال قبل، جنگلهای منطقه الیت در مرزنآباد چالوس در آبانماه زیر نیم متر برف مدفون بود اما طی هفتههای اخیر که اسیر حریق شد، نه تنها برف و بارانی در منطقه نباریده بود بلکه برگهای خشک گیاهان مانند یک انبار باروت عمل کرد و در خدمت گسترش آتش درآمد.
«ایلیوشین» در وقت اضافه
قبول کنیم ما میزبان شایستهای برای میراث جهانی یونسکو نبودیم؛ ما مدیریت بحران را فقط در جلسهها بلدیم؛ در عمل هیچی بلد نیستیم؛ ما پدافند غیر عامل _این سازمان بلندآوازه دولتی_ را برای چه داریم وقتی اینهمه در برابر بلایای طبیعی و غیر طبیعی آسیبپذیریم و اقدامها نیز در وقت اضافه و بدون هزینههای نابودکننده، منتج به نتیجه نمیشود؟