به گزارش تفکر، سرپرست جهاد کشاورزی بهشهر گفت: این شهرستان با وجود داشتن قابلیتهای کشاورزی، در تأمین امنیت غذایی نقش تعیینکنندهای دارد.
وی گفت: تاکنون برداشت در سطح ۲۵ هکتار از مزارع شالیزاری تحت کشت ارقام محلی، انجام شده است.
سرپرست جهاد کشاورزی شهرستان بهشهر تصریح کرد: با توجه به رویکرد افزایش بهرهوری و درآمد کشاورزان، جهاد کشاورزی بهشهر همواره به استفاده از فناوریهای مدرن و بهکارگیری دانش روز و استفاده از برداشت مکانیزه برنج در اراضی شالیزاری تاکید و توصیه میکند.
سرپرست جهاد کشاورزی بهشهر از تخصیص تسهیلات ٣٥ میلیارد تومانی برای توسعه مکانیزاسیون در زیر پروژههای مختلف از جمله زراعت، باغبانی، دام، طیور، آبزیان و شیلات در شهرستان خبر داد و گفت: این اعتبار بهمنظور ارتقای بهرهوری در این حوزه اختصاص یافته است.
حسنی اعلام کرد: این شهرستان در جذب تسهیلات توسعه مکانیزاسیون همواره موفق عمل نموده و از شهرستانهای پیشرو بوده و با همت کشاورزان عزیز و عملکرد مطلوب کارشناسان شهرستان، توانسته در سنوات گذشته، با جذب اعتبارات، ناوگان مکانیزاسیون شهرستان را بیش از پیش تجهیز کند.
حسنی تاکید کرد: این اقدامات در راستای توسعه زیرساختهای بخش کشاورزی و افزایش تولید و بهرهوری در این حوزه صورت میگیرد.
سرپرست جهاد کشاورزی شهرستان بهشهر همچنین گفت: برای خط اعتباری جدید مکانیزاسیون شهرستان بهشهر با هدف ارتقا صنعت مکانیزاسیون در سال جاری، مبلغ ۳۵۰ میلیارد ریال تخصیص داده شد.
وی در پایان بر اهمیت همافزایی میان کشاورزان، کارشناسان و بخش خصوصی در راستای بهکارگیری فناوریهای نوین تأکید کرد.
عذاب وجدان در حمام
دوش آب گرم بعد از یک روز کاری که عبور از خیابان، هیاهو و شلوغیهایش کلی رنگ و روی آدم را(پس از تخریب خاموشِ ریهها) سیاه میکند، چه اتفاق خوشایندیست. تصور کنید که این دلخوشی محبوب را ناگهان یا حتی یواشیواش از دست بدهیم! چه حسی به ما دست میدهد ؟
تشنهلب در هوای آلوده میمیریم
برای اینکه مخاطب این نوشتار متوجه عمق گرمایش جهانی و تغییرات اقلیم باشد لازم است یادآور شویم تا همین چند سال قبل، جنگلهای منطقه الیت در مرزنآباد چالوس در آبانماه زیر نیم متر برف مدفون بود اما طی هفتههای اخیر که اسیر حریق شد، نه تنها برف و بارانی در منطقه نباریده بود بلکه برگهای خشک گیاهان مانند یک انبار باروت عمل کرد و در خدمت گسترش آتش درآمد.
«ایلیوشین» در وقت اضافه
قبول کنیم ما میزبان شایستهای برای میراث جهانی یونسکو نبودیم؛ ما مدیریت بحران را فقط در جلسهها بلدیم؛ در عمل هیچی بلد نیستیم؛ ما پدافند غیر عامل _این سازمان بلندآوازه دولتی_ را برای چه داریم وقتی اینهمه در برابر بلایای طبیعی و غیر طبیعی آسیبپذیریم و اقدامها نیز در وقت اضافه و بدون هزینههای نابودکننده، منتج به نتیجه نمیشود؟