سرپرست معاونت سیاسی، امنیتی و اجتماعی استانداری مازندران در جشن بزرگ خیّرین سلامت شهرستان نکا:
سلامت، نه تنها یک نیاز فردی بلکه یک ضرورتِ اجتماعی است
«سیدامیر حسینی جو» با حضور در جشن بزرگ خیّرین سلامت شهرستان نکا ضمن ابلاغ سلام استاندار مازندران و اعلام آمادگی ایشان برای ایفای نقش در کنار خیّرین عزیز گفت: سلامت، نه تنها یک نیاز فردی بلکه یک ضرورتِ اجتماعی است.
به گزارش تفکر، سرپرست معاونت سیاسی، امنیتی و اجتماعی استانداری مازندران گفت: خیّرین استان مازندران، ایثارگران خط مقدم خدمت به جامعه هستند و مشارکت مردم در امور دولت را در انجام وظایف و رسالتهایش یاری میدهد.
سیدامیر حسینیجو افزود: امروز با همدلی و مشارکت شما خیرین بزرگوار، بسیاری از پروژهها و زیرساختهای بهداشتی و درمانی در شهرستان نکا از ساخت خانههای بهداشت گرفته تا تجهیز بیمارستان و کمک به بیماران نیازمند رونق یافت.
معاون استاندار مازندران گفت: سخن از کار خیر و نجات جان انسانهاست. چه چیزی بالاتر از اینکه با کمکهای شما، کودکی درمان میشود، مادری نجات مییابد، یا سالمندی لبخند به لب میآورد؟ این سرمایهگذاری نه تنها در این دنیا پاداش دارد، بلکه در آخرت نیز ذخیرهای بیپایان برای شما خواهد بود.
وی با تجلیل از خیرین استان مازندران گفت: مشارکت مردم در حل مشکلات عمومی دلیل بر زنده بودن جامعه است و این همراهی دولت را در انجام امور محوله کمک میکند و به کارها سرعت میدهد.
حسینیجو اظهار امیدواری کرد: با مشارکت دولت چهاردهم، پیگیری استاندار مازندران و دانشگاه علوم پزشکی و همچنین حمایت خیرین شاهد اجرا و افتتاح پروژه بیمارستانی شهرستان نکا باشیم.
عذاب وجدان در حمام
دوش آب گرم بعد از یک روز کاری که عبور از خیابان، هیاهو و شلوغیهایش کلی رنگ و روی آدم را(پس از تخریب خاموشِ ریهها) سیاه میکند، چه اتفاق خوشایندیست. تصور کنید که این دلخوشی محبوب را ناگهان یا حتی یواشیواش از دست بدهیم! چه حسی به ما دست میدهد ؟
تشنهلب در هوای آلوده میمیریم
برای اینکه مخاطب این نوشتار متوجه عمق گرمایش جهانی و تغییرات اقلیم باشد لازم است یادآور شویم تا همین چند سال قبل، جنگلهای منطقه الیت در مرزنآباد چالوس در آبانماه زیر نیم متر برف مدفون بود اما طی هفتههای اخیر که اسیر حریق شد، نه تنها برف و بارانی در منطقه نباریده بود بلکه برگهای خشک گیاهان مانند یک انبار باروت عمل کرد و در خدمت گسترش آتش درآمد.
«ایلیوشین» در وقت اضافه
قبول کنیم ما میزبان شایستهای برای میراث جهانی یونسکو نبودیم؛ ما مدیریت بحران را فقط در جلسهها بلدیم؛ در عمل هیچی بلد نیستیم؛ ما پدافند غیر عامل _این سازمان بلندآوازه دولتی_ را برای چه داریم وقتی اینهمه در برابر بلایای طبیعی و غیر طبیعی آسیبپذیریم و اقدامها نیز در وقت اضافه و بدون هزینههای نابودکننده، منتج به نتیجه نمیشود؟