نماینده مردم قائمشهر، جویبار، سیمرغ و سوادکوه خبر داد:
ورود کمیسیون اصل ۹۰ به «پسماند» و «جنگلخواری» در مازندران
«علی کشوری» با اشاره به باز شدن پای کمیسیون اصل نود مجلس شورای اسلامی به موضوعاتی چون جنگلخواری هیرکانی و موضوع پسماند در استان مازندران باز شد، گفت: نمایندگان عضو این کمیسیون در سطح استان سفرهای مختلف نظارتی داشتند و بالغ بر ۱۵ مورد از موارد مهم استان را مورد بازدید قرار دادند.
به گزارش تفکر، وی افزود: پسماند، بررسی مواردی که ترکفعل صورت گرفته بود، رفع تداخلات، جنگلخواری و قاچاق چوب ازجمله مواردی بود که کمیسیون اصل ۹۰ مجلس آخرین بهعنوان مرجع تظلمخواهی در استان مورد بازدید قرار داد.
نماینده مردم قائمشهر، جویبار، سیمرغ و سوادکوه در مجلس باتوجه به سفر اعضای کمیسیون اصل ۹۰ مجلس به سوادکوه درمورد موارد بررسی شده در این شهرستان گفت: یکی از موارد مربوط به منطقه سوادکوه، رفع تداخلات بود که براساس نقشههای قدیمی مربوط به سال ۱۳۴۲ بود و گزارشهای دقیق و میدانی نبود از این رو الزامی برای اعضای اصل نود قرار دادیم که بازدید میدانی داشته باشند چراکه سالها مردم از این موضوعات رنج میبردند. موضوع بعدی نیز موضوع مربوط به حرائم بود این موارد هم بازدید میدانی انجام شد.
کشوری خاطرنشان کرد: رئیس کمیسیون اصل نود طبق وعدهای که در جلسات بازدید داده بود گفت که ۲ هفته بعد از سفر که یک هفته از آن گذشت و از هفته آینده میشود جلساتی برای اینکه مصوبات سفر مورد تصویب قرار بگیرد برگزار خواهد کرد و نتیجه جلسات به اطلاع مردم و دستگاهها خواهد رسید و برخی جلسات نیز نیاز به مطالعات بیشتر در تهران دارد.
عذاب وجدان در حمام
دوش آب گرم بعد از یک روز کاری که عبور از خیابان، هیاهو و شلوغیهایش کلی رنگ و روی آدم را(پس از تخریب خاموشِ ریهها) سیاه میکند، چه اتفاق خوشایندیست. تصور کنید که این دلخوشی محبوب را ناگهان یا حتی یواشیواش از دست بدهیم! چه حسی به ما دست میدهد ؟
تشنهلب در هوای آلوده میمیریم
برای اینکه مخاطب این نوشتار متوجه عمق گرمایش جهانی و تغییرات اقلیم باشد لازم است یادآور شویم تا همین چند سال قبل، جنگلهای منطقه الیت در مرزنآباد چالوس در آبانماه زیر نیم متر برف مدفون بود اما طی هفتههای اخیر که اسیر حریق شد، نه تنها برف و بارانی در منطقه نباریده بود بلکه برگهای خشک گیاهان مانند یک انبار باروت عمل کرد و در خدمت گسترش آتش درآمد.
«ایلیوشین» در وقت اضافه
قبول کنیم ما میزبان شایستهای برای میراث جهانی یونسکو نبودیم؛ ما مدیریت بحران را فقط در جلسهها بلدیم؛ در عمل هیچی بلد نیستیم؛ ما پدافند غیر عامل _این سازمان بلندآوازه دولتی_ را برای چه داریم وقتی اینهمه در برابر بلایای طبیعی و غیر طبیعی آسیبپذیریم و اقدامها نیز در وقت اضافه و بدون هزینههای نابودکننده، منتج به نتیجه نمیشود؟