مدیرکل انتقال خون استان مازندران خبر داد:
برگزاری پویش اهدای خون «از برف تا شکوفه»
«عبدالله محمدی فیروزجایی» با اشاره به فاصله میان نیمهشعبان و تعطیلات نوروز، از برگزاری پویش اهدای خون «از برف تا شکوفه» در استان مازندران خبر داد و گفت: این پویش از ۲۶ بهمن ماه آغاز شد و تا ۱۱ فروردین سال 1404 ادامه خواهد داشت و در مراکز ثابت و سیار استان منتظر اهداکنندگان هستیم.
به گزارش تفکر وی گفت: هدف از برگزاری این پویش، تقویت ذخایر خون و فرآوردههای خونی مورد نیاز مراکز درمانی استان در روزهای سرد و پایانی سال، ماه مبارک رمضان و ایام نوروز است.
مدیرکل انتقال خون استان مازندران افزود: از مردم مازندران بهویژه جوانان دعوت میکنیم تا در این پویش انساندوستانه شرکت کنند و در این مسیر نیکو و پر از مهر با اهدای خون خود در نجات جان بیماران سهیم شوند.
عبدالله محمدی فیروزجایی با قدردانی از همدلی و نوعدوستی اهداکنندگان خون گفت: در 11 ماه گذشته تعداد 152 هزار و 820 نفر به مراکز ثابت و سیار اهدای خون استان مراجعه داشتند که از این تعداد مراجعه،127 هزار و 796 نفر موفق به اهدای خون شدند.
وی افزود: از مجموع اهدای خون، 3 هزارو 391 واحد سهم اهدای خون بانوان بوده است.
مدیرکل انتقال خون مازندران با تاکید بر اینکه نیازبه خون و فرآوردههای خون همیشگی و دائمی است، خاطرنشان کرد: هماکنون همه گروههای خونی مورد نیاز است و از مردم استان در خواست داریم با پیوستن به پویش اهدای خون «از برف تا شکوفه» امید را به بیماران هدیه دهند.
عذاب وجدان در حمام
دوش آب گرم بعد از یک روز کاری که عبور از خیابان، هیاهو و شلوغیهایش کلی رنگ و روی آدم را(پس از تخریب خاموشِ ریهها) سیاه میکند، چه اتفاق خوشایندیست. تصور کنید که این دلخوشی محبوب را ناگهان یا حتی یواشیواش از دست بدهیم! چه حسی به ما دست میدهد ؟
تشنهلب در هوای آلوده میمیریم
برای اینکه مخاطب این نوشتار متوجه عمق گرمایش جهانی و تغییرات اقلیم باشد لازم است یادآور شویم تا همین چند سال قبل، جنگلهای منطقه الیت در مرزنآباد چالوس در آبانماه زیر نیم متر برف مدفون بود اما طی هفتههای اخیر که اسیر حریق شد، نه تنها برف و بارانی در منطقه نباریده بود بلکه برگهای خشک گیاهان مانند یک انبار باروت عمل کرد و در خدمت گسترش آتش درآمد.
«ایلیوشین» در وقت اضافه
قبول کنیم ما میزبان شایستهای برای میراث جهانی یونسکو نبودیم؛ ما مدیریت بحران را فقط در جلسهها بلدیم؛ در عمل هیچی بلد نیستیم؛ ما پدافند غیر عامل _این سازمان بلندآوازه دولتی_ را برای چه داریم وقتی اینهمه در برابر بلایای طبیعی و غیر طبیعی آسیبپذیریم و اقدامها نیز در وقت اضافه و بدون هزینههای نابودکننده، منتج به نتیجه نمیشود؟