معاون وزیر راه و شهرسازی در بازدید میدانی طرح کرد:
انتقاد از طولانی شدن پروژه زیرساختی پلِ پلسفید
بیست روز پس از آنکه «فرزانه صادق مالواجرد» به سوادکوه آمد و از پروژه نیمهتمام پلِ پلسفید بازدید کرد، ساعاتی قبل، «هوشنگ بازوند» معاون وزیر و مدیرعامل شرکت مادرتخصصی ساخت و توسعه زیربناهای حمل و نقل کشور نیز ضمن انجام یک بازدید میدانی، از طولانی شدن این پروژه مهم و زیرساختی، انتقاد کرد.
به گزارش تفکر، هوشنگ بازوند با بیان این که، اجرای طرح متوقف شده پل پلسفید سوادکوده شروع شد، گفت: فقر زیرساختی در استان مازندران مشهود است.
معاون وزیر راه و شهرسازی در حاشیه بازدید از طرح پل پلسفید گفت: این طرح خیلی وقت است که شروع شد اما بنا به مسائل پیشآمده تاکنون متوقف مانده است.
وی با اشاره به بازدید وزیر راه و شهرسازی از این طرح در ۲۰ روز گذشته، یکی از تأکیدات وی را تسریع در شروع و اتمام این طرح برشمرد و گفت: در دومین جلسه عمران کشور بود که نمایندگان حوزه انتخابیه در رابطه با این موضوع پیگیر بودهاند و سایر نمایندگان نیز بر این نظر بودند که این یک پروژه ملی است و فقط کارکرد استانی یا شهرستانی ندارد.
رییس شرکت مادرتخصصی ساخت و توسعه زیربناهای حملونقل کشور با اشاره به بازدید از این طرح و اذعان بر ملی بودن کارکرد آن، ابراز نوید داد بهزودی کار اجرایی این پروژه شروع شود.
وی با بیان اینکه هرچند پیمانکار در حال کار است، توضیح داد: من بهعنوان مدیر مجموعه به فرصتی نیاز دارم تا اهلیت پیمانکار را بررسی کنم اما اولویت اصلی ما بر این است که پروژه هرچه زودتر تعیین تکلیف و عملیات اجرایی آن اغاز شود.

عذاب وجدان در حمام
دوش آب گرم بعد از یک روز کاری که عبور از خیابان، هیاهو و شلوغیهایش کلی رنگ و روی آدم را(پس از تخریب خاموشِ ریهها) سیاه میکند، چه اتفاق خوشایندیست. تصور کنید که این دلخوشی محبوب را ناگهان یا حتی یواشیواش از دست بدهیم! چه حسی به ما دست میدهد ؟
تشنهلب در هوای آلوده میمیریم
برای اینکه مخاطب این نوشتار متوجه عمق گرمایش جهانی و تغییرات اقلیم باشد لازم است یادآور شویم تا همین چند سال قبل، جنگلهای منطقه الیت در مرزنآباد چالوس در آبانماه زیر نیم متر برف مدفون بود اما طی هفتههای اخیر که اسیر حریق شد، نه تنها برف و بارانی در منطقه نباریده بود بلکه برگهای خشک گیاهان مانند یک انبار باروت عمل کرد و در خدمت گسترش آتش درآمد.
«ایلیوشین» در وقت اضافه
قبول کنیم ما میزبان شایستهای برای میراث جهانی یونسکو نبودیم؛ ما مدیریت بحران را فقط در جلسهها بلدیم؛ در عمل هیچی بلد نیستیم؛ ما پدافند غیر عامل _این سازمان بلندآوازه دولتی_ را برای چه داریم وقتی اینهمه در برابر بلایای طبیعی و غیر طبیعی آسیبپذیریم و اقدامها نیز در وقت اضافه و بدون هزینههای نابودکننده، منتج به نتیجه نمیشود؟