به گزارش تفکر، یک ماه قبل مهدی یونسی رستمی بهعنوان نخستین استاندار دولت چهاردهم در استان مازندران معرفی شد و ساعاتی قبل و با احکام جداگانه استاندار، یک معاون و دو فرماندار معرفی شدند.
انتصاب «رضا گنجی جویباری» به عنوان معاون هماهنگی امور اقتصادی استانداری که طی چند سال حضور حسن خیریانپور به حال خود رها بود و محلی برای جولان چند نفر محسوب میشد، یکی از خدمات ماندگار و اقدامات ارزشمند مهدی یونسی رستمی است.
گنجی جویباری فرزند شهید و فرماندار اسبق جویبار است و سالها نیز در مجموعه امدادخودرو مدیریت داشت و از همه اینها مهمتر، مدیری دغدغهمند است آن هم در شرایطی که اقتصاد به بیان رهبر معظم انقلاب، دغدغه اصلی کشور است.

معارفه «محمد حامدی رستمی» بهعنوان فرماندار بهشهر نیز اقدامی بسیار هوشمندانه بود. فرماندار جدید بهشهر، از خانواده وزارت کشور با سابقه بیش از دو دهه خدمت در دفتر سیاسی استانداری و معاونت سیاسی امنیتی فرمانداری بزرگترین شهر شرق مازندران و مدیری بومی از همین منطقه است.

در اقدامی دیگر سرکار خانم «جمیله قائیپاشا» بهعنوان نخستین زن در تاریخ مازندران فرماندار سوادکوه شمالی معرفی شد. معرفی سرکار خانم قائی پاشا، از این نظر واجد اهمیت است که وی نخستین فرماندار زن در تاریخ استان مازندران است که در دولت وفاق رقم خورد و میتواند مایهی دلگرمی جامعه شریف زنان باشد، زنانی که هم از نظر جمعیتی و هم از نظر تخصص و تحصیلات به سطحی رسیدهاند که نمیتوان آنان را نادیده گرفت.
عذاب وجدان در حمام
دوش آب گرم بعد از یک روز کاری که عبور از خیابان، هیاهو و شلوغیهایش کلی رنگ و روی آدم را(پس از تخریب خاموشِ ریهها) سیاه میکند، چه اتفاق خوشایندیست. تصور کنید که این دلخوشی محبوب را ناگهان یا حتی یواشیواش از دست بدهیم! چه حسی به ما دست میدهد ؟
تشنهلب در هوای آلوده میمیریم
برای اینکه مخاطب این نوشتار متوجه عمق گرمایش جهانی و تغییرات اقلیم باشد لازم است یادآور شویم تا همین چند سال قبل، جنگلهای منطقه الیت در مرزنآباد چالوس در آبانماه زیر نیم متر برف مدفون بود اما طی هفتههای اخیر که اسیر حریق شد، نه تنها برف و بارانی در منطقه نباریده بود بلکه برگهای خشک گیاهان مانند یک انبار باروت عمل کرد و در خدمت گسترش آتش درآمد.
«ایلیوشین» در وقت اضافه
قبول کنیم ما میزبان شایستهای برای میراث جهانی یونسکو نبودیم؛ ما مدیریت بحران را فقط در جلسهها بلدیم؛ در عمل هیچی بلد نیستیم؛ ما پدافند غیر عامل _این سازمان بلندآوازه دولتی_ را برای چه داریم وقتی اینهمه در برابر بلایای طبیعی و غیر طبیعی آسیبپذیریم و اقدامها نیز در وقت اضافه و بدون هزینههای نابودکننده، منتج به نتیجه نمیشود؟