فرماندار سوادکوه شمالی در مراسم افتتاحیه پنجمین جشنواره ملی عسل شیرگاه:
هدف ما «حمایت از تولید» و ایجادِ «نشاط اجتماعی» است
«جمیله قائیپاشا» گفت: پنجمین جشنواره ملی عسل با هدف حمایت از تولیدکنندگان محلی، فعالان کسب و کارها و همچنین ایجاد نشاط اجتماعی برگزار شد و امروز و در مراسم افتتاحیه استقبال خانوادههای عزیز را هم شاهد بودیم.
به گزارش تفکر، نماینده عالی دولت با اشاره به وجود جنگلهای هیرکانی در منطقه گفت: بهترین و مرغوبترین عسل در این شهرستان تولید میشود و نام جشنواره «شیرگاه؛ شهر عسل» ناظر بر همین ظرفیت شهرستان سوادکوه شمالی است.
جمیله قائیپاشا با اشاره به برگزاری برنامههای مختلف فرهنگی در حاشیه جشنواره عسل شیرگاه، اظهار امیدواری کرد که هم استقبال شهروندان از این مراسم، خوب باشد و هم عزیزانی که در این نمایشگاه غرفه گرفتند، فروش خوبی داشته باشند.
فرماندار سوادکوه شمالی با اشاره به تبلیغات محیطی مناسب بهویژه در مسیر کریدور شمال و جاده تهران گفت: هدف ما از تبلیغات محیطی گسترده در مسیر جاده اصلی این بود که با توجه به تعطیلی مدارس و همچنین تعطیلات پایان هفته، مسافرانی که از مسیر تهران وارد استان میشوند نیز از برگزاری این جشنواره آگاه شوند و از غرفهها بازدید کنند و سوغات خوبی از مازندران با خود ببرند.
قائیپاشا در پایان گفت: جشنواره عسل شیرگاه تا روز جمعه 21 آذرماه فعال است و روز پنجشنبه 20 آذرماه نیز بهمناسبت میلاد حضرت فاطمه زهرا (س) ویژهبرنامه فرهنگی خوبی با حضور مدیران استانی و شهرستانی تدارک دیده شده است و از همه شهروندان دعوت میکنم در این برنامه شرکت کنند.




عذاب وجدان در حمام
دوش آب گرم بعد از یک روز کاری که عبور از خیابان، هیاهو و شلوغیهایش کلی رنگ و روی آدم را(پس از تخریب خاموشِ ریهها) سیاه میکند، چه اتفاق خوشایندیست. تصور کنید که این دلخوشی محبوب را ناگهان یا حتی یواشیواش از دست بدهیم! چه حسی به ما دست میدهد ؟
تشنهلب در هوای آلوده میمیریم
برای اینکه مخاطب این نوشتار متوجه عمق گرمایش جهانی و تغییرات اقلیم باشد لازم است یادآور شویم تا همین چند سال قبل، جنگلهای منطقه الیت در مرزنآباد چالوس در آبانماه زیر نیم متر برف مدفون بود اما طی هفتههای اخیر که اسیر حریق شد، نه تنها برف و بارانی در منطقه نباریده بود بلکه برگهای خشک گیاهان مانند یک انبار باروت عمل کرد و در خدمت گسترش آتش درآمد.
«ایلیوشین» در وقت اضافه
قبول کنیم ما میزبان شایستهای برای میراث جهانی یونسکو نبودیم؛ ما مدیریت بحران را فقط در جلسهها بلدیم؛ در عمل هیچی بلد نیستیم؛ ما پدافند غیر عامل _این سازمان بلندآوازه دولتی_ را برای چه داریم وقتی اینهمه در برابر بلایای طبیعی و غیر طبیعی آسیبپذیریم و اقدامها نیز در وقت اضافه و بدون هزینههای نابودکننده، منتج به نتیجه نمیشود؟